درایرهای جذبی زمانی مورد استفاده قرار می گیرند که هوای فشرده برای کاربردهای با فشار نقطه شبنم زیر صفر درجه سانتی گراد نیاز باشد .
در بیشتر موارد این خشک کن ها شامل دو مخزن تحت فشار در کنار همدیگر می باشد.
هر دوی این مخازن با با مواد هیگروسکوپیک جاذب آب پر شده است.
برای خشک کردن ، هوای فشرده از یکی از مخازن عبور کرده و رطوبت توسط دانه های مواد جاذب جذب می شود.
بعد از جذب میزان معینی از رطوبت، دانه های مواد جاذب اشباع می شوند.
در این مرحله مسیر عبور هوا به مخزن دوم هدایت می شود.
در حین عبور هوای فشرده از روی مواد جاذب در مخزن دوم ، مخزن اول احیا می شود .
و زمانی که مخزن دوم به حالت اشباع می رسد،
هوای فشرده دوباره به مخزن اول هدایت شده و احیای مخزن دوم شروع می گردد.
دو روش عمده برای احیای مواد جاذب رطوبت در درایرهای جذبی وجود دارد
- احیای سرد
در این نوع از خشک کن ها با کاهش فشار قسمتی از هوای خشک شده به فشار محیط و عبور دادن آن از روی مواد جاذب احیا صورت می گیرد،
با کاهش فشار هوای فشرده خشک میزان خشکی هوا بسیار بالا رفته
و با عبور از روی مواد جاذب رطوبت از مواد جاذب به هوای عبوری منتقل شده
و به هوای محیط انتقال داده می شود.
در این روش مصرف انرژی پایین برای احیا باعث سیکل های کوتاه مدت ۲ تا ۳ دقیقه ای می شود.
در روش احیای سرد فقط بخش کنترل نیاز به برق داردکه کمترین میزان مصرف انرژی الکتریکی را موجب می شود،
و حتی ورینت ها با تایمر های پنوماتیک نیز قابل دسترسی می باشند که استفاده از درایرها را بدون نیاز به تامین برق ممکن می سازد.
عملیات احیا ۱۸ درصد هوای فشرده را مصرف می کند
و این بداان معناست که ۱۸ درصد انرژی الکترکی کمپرسور صرف عملیات احیا می شود .
این شرایط در عمل درایرهای با سیستم اجیای سرد را پر هزینه می کند این درحالی است که طراحی ساده و قابل اطمینان بوده و قیمت خرید پایین می باشد.
- گرم کردن مواد جاذب رطوبت
با گرم کردن دانه های مواد جاذب در واقع نیروی اتصال ون در وال شکسته شده و رطوبت از این مواد جدا می شود و یک حریان هوا برای جابه جایی رطوبت به خارج از مخزن مورد استفاده قرار می گیرد.
درایرهای جذبی با سیستم احیای گرم انواع مختلفی در عملکرد دارند.
درایرهای جذبی با سیستم هوای داغ بدون دمنده
در این نوع از درایر ها با کاهش فشار قسمتی از هوای خشک شده به فشار محیط وبا عبور از روری یک هیتر به دمای ۱۵۰ تا ۱۸۰ درجه رسیده
و سپس با عبور دادن آن از روی مواد جاذب احیا صورت می گیرد و رطوبت به خارج از سیستم منتقل می شود.
درایرهای جذبی با سیستم هوای داغ بادمنده
در این نوع خشک کن ها یک دمنده نصب شده است
که هوای ازاد را پس از عبور دادن از روی یک هیتر و رساندن به دمای ۱۵۰ تا ۱۸۰ درجه از روی مواد جاذب عبور میدهد
و بدین ترتیب رطوبت را به خارح از سیستم انتقال می دهد.
درایر جذبی با سیستم گرمای حاصل از کمپرس هوا
این نوع درایرها از حرارت تولید شده در طول فرآیند فشرده سازی برای گرم کردن مواد جاذب استفاده می کند
تا رطوبت را حذف کند.
در اغلب موارد هوای فشرده شده گرم از کمپرسور به مخزن اشباع شده ارسال می شود
و رطوبت آزاد شده و به همراه هوای فشرده به خنک کن منتقل می شود
و در این مرحله هوای فشرده خنک شده و رطوبت کندانس شده و جدا می گردد.
پس از خنک کن هوای فشرده به مخزن با مواد جاذب خشک رفته و رطوبت باقیمانده آن جدا شده
و نهایتا یک هوای فشرده خشک وارد سیستم مصرف می شود.
پس از گرمایش مواد جاذب باید خنک شوند تا دوباره بتوانند مورد مصرف قرار گیرند
که این کار با استفاده از هوای فشرده خشک یا هوای خنک شده محیط و یا هوای خنک و فشرده قابل انجام است.
هر کدام از این روش ها مزایا و معایبی دارند.