جامع ترین مقاله درباره تولید هوای فشرده پزشکی؛ اجزای سیستم و نکات ویژه

 

برخلاف سایر گازهای پزشکی لوله کشی شده که معمولاً در سیلندرها به بیمارستان ها تحویل داده می شوند، هوای فشرده پزشکی اغلب در محل تولید می شود. این کار با کشیدن هوای بیرون به داخل یک کمپرسور هوای پزشکی که به سیستم لوله کشی تغذیه تاسیسات متصل است، انجام می شود. به دلیل کیفیت پایین هوای محیط، به ندرت می توان هوای پزشکی را از ترکیب نیتروژن و اکسیژن سیلندر فشرده تولید کرد.

با توجه به حجم بالای هوایی که اکثر بیمارستان ها مصرف می کنند، معمولاً تولید در محل عملی ترین و مقرون به صرفه ترین روش تامین هوای فشرده است. با این حال، یک جنبه منفی نیز برای این کار وجود دارد که تجهیزات مورد نیاز برای تولید هوای پزشکی مناسب برای استفاده بیمار بسیار پیچیده است؛ به همین دلیل، سیستم هوای فشرده باید با دقت نصب و نگهداری شود تا اطمینان حاصل شود که خطر آلودگی یا خرابی به حداقل می رسد.

مقدمه ای ساده ولی جامع برای تولید هوای فشرده پزشکی

اکثر متخصصین بیهوشی از پیچیدگی سیستم های مورد استفاده برای تولید هوای پزشکی که استفاده می کنند، بی اطلاع هستند. از آنجایی که هوای فشرده پزشکی توسط فارماکوپه ایالات متحده به عنوان یک داروی ساخته شده در نظر گرفته می شود، متخصصان بیهوشی باید از کیفیت هوای فشرده تولید شده برای پزشکی در مرکز خود و تحویل به بیماران خود آگاه باشند.

در این مقاله می خواهیم یک درک اساسی یک سیستم هوای معمولی برای پزشکی، هدف و عملکرد اجزای کلیدی آن را به شما توضیح دهیم. آشنایی با این اصول لازم است تا به متخصصان بیهوشی بتوانند در مورد کیفیت هوای فشرده برای پزشکی که به بیماران تحویل داده می شود، مطمئن شوند.

هوای فشرده پزشکی برای کاربردهای مختلف برای بیماران استفاده می شود. بسیاری از بیماران حساس به سمیت اکسیژن، هوای فشرده را با هدف کاهش قرار گرفتن در معرض اکسیژن دریافت می کنند. بسیاری از این بیماران سیستم‌ تنفسی بسیار حساسی دارند که به غلظت خالص و دقیق هوای فشرده برای پزشکی وابسته است.

دیگر بیماران وابسته به هوای فشرده با کیفیت، می‌توانند نوزادان و بیماران مبتلا به سندرم افسردگی تنفسی بزرگسالان نیز باشند. این هوا در هنگام بیهوشی به عنوان جایگزینی برای اکسید نیتروژن برای کاهش غلظت بالای اکسیژن استفاده می شود. با وجود اینکه منبع اصلی هوای فشرده پزشکی ممکن است یک منیفولد (manifold) با سیلندرهای هوای فشرده باشد، اکثر بیمارستان ها از سیستم کمپرسور استفاده می کنند.

در این مقاله به نصب کمپرسور هوای فشرده در صنعت پزشکی نیز اشاره خواهد شد. تصویری خیالی از یک گیاه معمولی هوای پزشکی برای مرجع شما در طول این مقاله بررسی خواهد شد! برای درک بهتر سیستم هوای فشرده برای پزشکی، مسیر جریان هوا را با بررسی بخش های کلیدی، از منبع به بیمار دنبال خواهیم کرد.

ابتدا بیایید از منبع تولید هوای فشرده برای پزشکی شروع کنیم!

مکانی منطقی برای شروع یادگیری در مورد سیستم هوای فشرده برای پزشکی، لوله ورودی کمپرسور است. محل ورودی معمولاً روی سقف سیستم قرار دارد. محل ورودی می تواند تأثیر عمده ای بر کیفیت هوای فشرده برای پزشکی داشته باشد.

مکان، طراحی و اجزای ورودی هوا در کدهای انجمن ملی حفاظت از آتش (NFPA) توضیح داده شده است. NFPA 99، استاندارد تأسیسات مراقبت های بهداشتی، توصیه هایی برای طراحی سیستم های هوای فشرده پزشکی در سراسر ایالات متحده است که در این مقاله به طور مکرر به آن اشاره خواهد شد.

با این حال، باید توجه داشته باشید که کد های محلی می توانند جایگزین کدهای NFPA شوند..NFPA 99 بخش ۴-۳٫۱٫۹٫۲ بیان می کند که ورودی هوا باید در فضای باز بالاتر از سطح سقف قرار گیرد؛ حداقل فاصله ۱۰ فوتی (۳ متر) از هر در، پنجره، سایر ورودی ها، یا دهانه ساختمان و حداقل فاصله ۲۰ فوتی (۶ متر) بالاتر از زمین باید وجود داشته باشد.

ورودی های هوای فشرده باید کم شده و غربال شوند؛ همچنین در مقابل ورود حیوانات موذی یا آب با غربالگری محافظت شوند که این بخش باید از مواد غیر خورنده تشکیل شده باشد. مانند فولاد ضد زنگ یا سایر مواد مناسب. زمانی که سقف‌ها متحرک هستند، NFPA  انعطاف‌پذیری خوبی را ارائه می‌کند و پیشنهاد می‌کند که عواملی مانند اندازه سقف‌ها، فاصله تا نزدیک‌ترین درها و پنجره‌ها و وجود سایر تجهیزات سقف می‌تواند بر مکان نهایی تأثیر بگذارد. لازم به ذکر است که ورودی هوا نباید از بالاترین حد ارتفاع سقف، بالاتر باشد.

اگر سیستم کمپرسور هوای فشرده بیش از یکی بود، چه باید کرد؟

در مواردی که بیش از یک سیستم کمپرسور در بیمارستان وجود دارد، اتصال لوله ها از کمپرسورهای جداگانه به یک لوله ورودی که اندازه مناسبی داشته باشند، مجاز است. با این حال، این طراحی باید اجازه دهد که هر ورودی کمپرسور در زمانی که کمپرسور از سرویس خارج می‌شود، توسط چک ولو، بلند فلنج (blind flange) یا تیوب کپ (tube cap) بسته شود. این به معنای جلوگیری از ورود هوای اتاق به سیستم هوای فشرده پزشکی از طریق لوله باز است.

ورودی باید به عنوان منبع تولید هوای فشرده برای پزشکی برچسب گذاری شود. موردی وجود داشته است که ورودی هوای فشرده برای پزشکی در سیستم تهویه مطبوع تهویه گرمایشی (HVAC) قرار داشته است. کویل های یک سیستم HVAC با محلول اسیدی برای تمیز کردن و نگهداری شسته می شدند. این باعث شد که دود به طور ناخودآگاه به سیستم هوای فشرده و بیماران کشیده شود.

راز تعیین کیفیت هوای فشرده در بیمارستان ها

کیفیت هوا از منطقه ای به منطقه دیگر متفاوت است. به عنوان مثال، هوای پشت بام یک بیمارستان واقع در یک شهر بزرگ به اندازه هوای یک بیمارستان روستایی پاک نخواهد بود. با این حال، هوای یک مرکز روستایی می‌تواند به دلیل نزدیکی آن به یک بزرگراه اصلی، یا قرار گرفتن ورودی هوا در مکانی بسیار نزدیک به خروجی اگزوز سیستم خلاء پزشکی، آلوده شود.

دومین منبع غیر معمول، آلودگی باکتریایی نیست که در آن گازهای سیستم های خلاء، به معنای واقعی کلمه با کیفیتی شبیه به فاضلاب، می توانند به درون لوله ورودی هوای فشرده ی پزشکی مکیده شوند! در تأسیسات قدیمی‌تر، ورودی هوا ممکن است به درستی قرار گرفته باشد و در ابتدا تأیید شده باشد.

اما مواردی وجود دارد که با تغییر محیط اطراف ورودی از طریق گسترش تأسیسات، یک ورودی به درستی قرار نمی‌گیرد. چنین موردی در مورد افزودن پدهای هلیکوپتر، پارکینگ ها و اسکله های بارگیری کامیون که در آن اگزوزهای غنی از مونوکسید کربن و آلاینده های موتور در تولید هوای فشرده برای پزشکی وجود داشت، دیده می شدند.

مثالی از یک فاجعه در روند تولید هوای فشرده برای پزشکی!

حضور “پرنده توئیتی” ننگ در نمایشگاه علمی APSF با عنوان “به آن سوی دیوارها نگاه کنید” نمونه ای از آلودگی ذرات ناخالص یک منبع تولید هوای فشرده پزشکی است! در این مثال، پرنده ای به داخل کمپرسور هوای پزشکی بیمارستان آمده و سیستم را مسدود کرده بود.

یکی از بیماران شکایت کرد که بوی بد ناشی از پوسیدگی پرنده را حس می کند. این بیمار، عضو کمیته، یعنی آقای فرد ایوانز، را برای پیگیری موضوع، به سمت سیستم هوای فشرده دعوت کرد. بوی نامطبوع از هر نوع در سیستم تولید هوای فشرده برای پزشکی باید بررسی شود.

اگر پرنده از طریق ورودی سقف غربال نشده وارد سیستم شود، بیمارستان کد NFPA را نقض کرده است. با این حال، ورود به احتمال زیاد از طریق شکستگی در لوله ورودی بود که در امتداد سقف انبار در مسیر ورودی سقف و کمپرسور قرار داشت. شکستگی در خط لوله، خطای یک پیمانکار بود.

جالب است بدانید که NFPA اجازه می دهد که ورودی هوای فشرده در داخل ساختمان باشد؛ در صورتی که منبع هوای فشرده برابر یا بهتر از هوای بیرون است. زیرا برای استفاده در سیستم های تهویه اتاق عمل فیلتر شده است. کیفیت هوای فشرده باید بیست و چهار ساعت در روز، هفت روز هفته در دسترس باشد و به طور دوره ای از نظر خلوص بررسی شود.

این یک تمرین خوب است که هم هوای داخل و هم هوای بیرون را آزمایش کنید تا گهگاه مشخص شود که آیا هوای داخل از کیفیت برابر یا بهتری برخوردار است یا خیر. اگر هر گونه گاز نامطلوب موجود در جوی که لوله ورودی در آن قرار دارد از طریق استفاده از اسکرابر یا فیلتراسیون خاص حذف نشود، فشرده شده و از طریق سیستم هوای فشرده پزشکی تحویل محیط داده می شود! نمونه هایی از این موضوع در ابتدای مقاله بیان شد.

کمپرسور های هوای فشرده، سیستم و عملکرد آن ها

فیلتر ورودی یا صدا خفه کن (Inlet Filter/Muffler)

در فرآیند فشرده سازی هوا، کمپرسور هوای فشرده هشت فوت مکعب هوای محیط را می گیرد و آن را به یک فوت مکعب هوای فشرده می کند. در نتیجه، آلودگی هایی مانند ذرات معلق، گرده، آب، مونوکسید کربن و مواد تجزیه موتورهای احتراق داخلی یا سایر محفظه ها مهم خواهند بود؛ بنابراین لازم است در فرآیند تولید هوای فشرده برای پزشکی، روش هایی برای از بین بردن آلودگی ها وجود داشته باشد.

فیلتر وردی یا صدا خفه کن باید در سمت ورودی کمپرسور هوای فشرده قرار گیرد و می تواند در برخی از بسته های کمپرسور ها وجود داشته باشد. تعجب آور نیست که برخی از سیستم ها فاقد این فیلتر هستند؛ زیرا NFPA آن را به عنوان یک استاندارد مشخص نکرده است. عملکرد اصلی این قطعه، فیلتر کردن ذرات ناخالص از هوای محیط است که از ورودی غربال شده که معمولاً روی سقف قرار دارد. همچنین به عنوان صدا خفه کن در کمپرسور هوای فشرده پزشکی با نقش کاهش آلودگی صوتی عمل می کند.

کمپرسور هوای فشرده، یکی از مهم ترین بخش های سیستم است!

هوا (معمولاً منظور همان هوای جو است) که توسط کمپرسورهای هوای فشرده مالتی پلکس، “قلب” سیستم هوای پزشکی فشرده است. دو یا چند کمپرسور هوای فشرده (معمولاً دو کمپرسور) باید برای پشتیبانی هوای فشرده پزشکی استفاده شود.

سیستم های تریپلکس و کوادراپلکس نیز برای مواردی که نیاز به تقاضای هوای فشرده بیشتری دارند، در دسترس هستند. اجزای سیستم Simplex توسط NFPA 99 قابل قبول نیستند. تکراری بودن بسیاری از سیستم های هوای فشرده ی پزشکی، از یک سیستم پشتیبان در صورت خرابی یک واحد، کمک می خواهد.

مالتی پلکسی که توسط واحدهای متناوب ارائه می شود، عمر واحدها را افزایش می دهد و در هنگام اضافه بار تقاضا، کمک پشتیبان را فراهم می کند. مطابق با NFPA 99، هر واحد به طور جداگانه باید بتواند عرضه هوای فشرده را در اوج تقاضا حفظ کند( بطور دقیق تر، مطابق با NFPA 99 Sec. 4-3.9.1.2). هر کمپرسور هوای فشرده برای پزشکی باید دارای یک ایزولیشن ولو، یک ولو کاهش فشار و یک چک ولو در خط تخلیه خود باشد. هر کمپرسور باید از سیستم برای سرویس دهی از طریق ایزولیشن ولو (قطع) در خط تخلیه خود جدا شود.

چگونگی طراحی کمپرسور هوای فشرده پزشکی

همانطور که در NFPA 99 Sec. 4-3.9.1.2 بیان شد، «کمپرسورهای هوای فشرده پزشکی باید طوری طراحی شوند که از ورود آلاینده‌ها یا مایعات به خط لوله جلوگیری کنند؛ این کار با دو مکانیسم انجام می شود:

1. حذف ذرات روغن در هر نقطه از کمپرسور
2. جداسازی بخش حاوی روغن توسط یک منطقه باز به اتمسفر، که امکان بازرسی بصری مداوم شفت متصل کننده را فراهم می کند.»

تا کنون مواردی وجود داشته است که کمپرسورهای غیر پزشکی در بیمارستان ها نصب شده اند که می توانند بخارات روغن، آب و محصولات سمی حاصل از تجزیه روغن تولید کنند تا با هوای پزشکی مخلوط شوند!

سیستم تولید هوای فشرده برای پزشکی برای تولید هوای فشرده مورد استفاده، منحصراً برای هوای قابل تنفس که از طریق دستگاه‌هایی مانند فلومترها، مخلوط‌کن‌ها، دستگاه‌های بیهوشی و ونتیلاتورهای مراقبت‌های ویژه به بیماران تحویل می‌شود، در نظر گرفته شده است.

علاوه بر این، این سیستم شامل ابزارهایی می شود که هوا را از حلق می کشند؛ مانند ابزارهای دندانپزشکی و ابزارهای جراحی با نیروی پنوماتیک. هوای فشرده پزشکی نباید برای کاربردهای غیرپزشکی مانند تامین برق درب های پنوماتیکی، مهندسی یا نیاز های تعمیراتی و نگهداری استفاده شود.

همانطور که در NFPA 99 بیان شد، “به عنوان منبع تامین هوای فشرده، کمپرسور هوای فشرده برای پزشکی نباید برای تامین هوا برای مقاصد دیگر استفاده شود؛ زیرا چنین استفاده‌ای می‌تواند باعث افزایش وقفه در سرویس، کاهش عمر سرویس و ایجاد فرصت‌های اضافی برای آلودگی شود.”

استفاده از افتر کولر (در صورت نیاز) چگونه است؟

در کارخانه های بزرگتر تولید هوای فشرده، ممکن است استفاده از افترکولر ها نیاز باشد. پس از فرآیند فشرده سازی، هوا گرم می شود و هوای گرم تر رطوبت بیشتری را در خود نگه می دارد. افتر کولر ها برای کاهش دمای هوا پس از فرآیند فشرده سازی استفاده می شود. این منجر به ته نشینی آب می شود و سپس این آب تخلیه می شود.

افتر کولرها باید دوبلکس باشند تا یک واحد بتواند ۱۰۰ درصد بار را تحمل کند. این قطعات باید دارای تله آبگیر با تخلیه خودکار برای حذف آب و ایزولیشن ولو ها برای سرویس دهی بدون نیاز به خاموش کردن سیستم باشند. اگر چه افتر کولرها مقادیر ناخالص آب را حذف می کنند، اما جایگزینی برای درایر ها نیستند (بررسی درایر ها را در ادامه خواهید دید).

مخزن هوای فشرده و نقش آن:

مخزن هوای فشرده، یک مخزن بزرگ استوانه ای شکل است که حجم ذخیره ای از هوای فشرده را برای استفاده های مورد نیاز ذخیره می کند. مخزن ها امکان روشن و خاموش کردن کارآمد کمپرسورها را فراهم می کنند. مخزن های هوای فشرده پزشکی معمولاً از آهن تشکیل شده اند و می توانند براحتی زنگ بزنند.

حتی با وجود اینکه مخزن های آهنی استانداردهای NFPA را دارند، این ماده در صورت وارد شدن به محیط مرطوب، در خطر اکسیداسیون و پوسته پوسته شدن قرار خواهد گرفت. مخزن های فولادی ضد زنگ نیز در دسترس هستند و باید در حین ساخت و ساز جدید، تعمیر و گسترش سیستم، با رعایت حداقل استاندارد NFPA نصب شوند. این مخازن باید مجهز به ولو کاهش فشار (relief valve)، شیشه سایت (site glass)، گیج فشار و تله آبگیر با تخلیه خودکار باشد. علاوه بر این، مخازن باید دارای یک بای پس سه سوپاپ باشند تا امکان سرویس دهی فراهم شود.

درایر های هوای فشرده در سیستم:

درایر ها بخش ضروری سیستم هوای فشرده ای هستند که برای حذف رطوبت تولید شده در فرآیند فشرده سازی هوا، استفاده می‌شود. درایر های هوای فشرده معمولا از نوع درایر تبریدی یا درایر جذبی هستند. درایر تبریدی یک مبدل تبریدی هوا (air-to-air refrigerant heat exchanger)، یک سپراتور مکانیکی میعانات و یک تله آبگیر خودکار دارد.

در حالی که درایر جذبی از فرآیند جذب برای حذف بخارات آب استفاده می کنند، مواد جاذب اگر به درستی نگهداری یا فیلتر نشوند، می توانند هوای فشرده پزشکی را آلوده کنند.

درایر ها باید دوبلکس باشند تا در یک زمان معین فقط از یک درایر استفاده شود؛ بنابراین هر درایر باید بتواند ۱۰۰ درصدِ بار را تحمل کند. علاوه بر این، این قطعات سیستم هوای فشرده باید از بای پس ولو ها برای ایزولیشن در طول سرویس استفاده کنند. درایر های جذبی تقریبا ۵۰ درصد گران تر از درایر های تبریدی هستند.

نقش فیلتر های خط نهایی در سیستم هوای فشرده پزشکی:

یکی از اجزای مهم سیستم تولید هوای فشرده برای پزشکی، فیلتر های خط نهایی هستند که برای جلوگیری از ورود پارتیکل ها، بخارات روغن و بو ها به هوای خروجی استفاده می شوند. برخی از آلودگی ها ممکن است هیدروکربن‌های ناشی از نشت کردن مهر و موم‌های روغن، سرریز شدن از فیلترهای بیش از حد لود شده، پوسته پوسته شدن زنگ زدگی یک مخزن و… باشند.

NFPA 99 بیان می‌کند: «هر یک از فیلترها باید برای ۱۰۰ درصدِ نیاز محاسبه شده برای سیستم فشرده سازی هوا طراحی شوند و برای حداقل بازدهی ۹۸ درصد در سطح ۱ میکرون رتبه بندی شود. این فیلترها باید به یک نشانگر بصری پیوسته مجهز باشند که وضعیت عمر فیلتر المنت را نشان دهد.»

نیاز به وجود نشانگر بصری توسط NFPA در سال ۱۹۹۳ به سیستم های هوای فشرده اضافه شد. فیلترها نیز باید برای ایزولیشن، دوبلکس شده و برای سرویس های دوره ای، بدون خاموش شدن کامل سیستم، خاموش شوند. NFPA 99 بازرسی سه ماهه برای فیلترها را توصیه می کند.

برخی از سازندگان قابلیت های فیلتراسیون را تا سطح ۰٫۱ میکرون ارائه می کنند. در محیط‌هایی با غلظت بالای مونواکسید کربن، ممکن است اسکرابرهای مخصوصی برای حذف این آلاینده‌ها یا سایر آلاینده‌ها استفاده شود.

رگولاتور های خط نهایی در سیستم تولید هوای فشرده برای پزشکی:

رگولاتور های خط نهایی باید فشار عملیاتی هوای فشرده پزشکی را در کل مسیر فشرده سازی، بین ۵۰ تا ۵۵ psig فراهم کنند. این در حالی است که ژنراتور های کمپرسور هوا، فشار کاری ۸۰ تا ۱۰۰ psig را برای تسهیل عمل درایر ها تولید می کنند.

رگولاتورها باید با ایزولیشن ولو ها دوبلکس شوند تا امکان سرویس دهی بدون نیاز به خاموش کردن سیستم فراهم شود. در بازرسی کیفیت هوای فشرده در نسخه ویرایشی ۱۹۹۳، NFPA 99 نیاز به ساخت و ساز جدید برای نظارت مداوم با قابلیت هشدار مرکزی برای نقطه شبنم و آلاینده های مونواکسید کربن پایین دست درایر ها و بالادست سیستم لوله کشی بیان شده است.

این نیازها عمدتاً به دلیل آب و سطوح بالای مونواکسید کربن موجود در برخی از سیستم های هوای فشرده پزشکی تعیین شده اند.

شات-آف ولو ها و عملکرد جالب آن ها در سیستم هوای فشرده:

شات-آف ولو منبع باید طوری قرار گیرد که اجازه دهد کل منبع تغذیه از سیستم لوله کشی جدا شود. این ولو در قسمت کمپرسور هوا و متعلقات آن در پایین دست رگلاتورهای خط نهایی قرار دارند. تمام ولو های خاموش که باید چرخش یک چهارمی داشته باشند و بصورت اختصاصی تمیز شوند، ولو توپی مناسب برای کاربردهای هوای فشرده برای پزشکی هستند.

شات-آف ولو اصلی باید در پایین دست ولو ​​منبع و خارج از محفظه، اتاق منبع یا جایی که منبع خط اصلی برای اولین بار وارد ساختمان می شود قرار بگیرد. هدف از قرار دادن این ولو، قطع کردن منبع تغذیه در مواقع اضطراری و یا غیرقابل دسترس بودن ولو منبع است.

هر رایزر که گازها را به طبقات فوقانی توزیع می کند، باید دارای یک شات-آف ولو در مجاورت اتصالات رایزر باشد. هر شاخه یا ناحیه جانبی باید مجهز به یک شات-آف ولو باشد که جریان گازها را به اتاق بیماران در آن شاخه کنترل می کند.

ولو انشعابی-منطقه ای باید اجازه کنترل گازها را در آن ناحیه خاص بدهد و بر جریان گاز در هیچ جای دیگر سیستم تأثیری نگذارد. گیج های فشار باید در پایین دست هر انشعاب جانبی شات-آف ولو قرار بگیرند. NFPA 99 در این باره می‌گوید: «بخش های بیهوشی و سایر مناطق حیاتی مانند ریکاوری پس از بیهوشی، بخش‌های مراقبت‌های ویژه، و بخش‌های مراقبت‌های عروق کرونری، باید مستقیماً از رایزر بدون ولو های مداخله‌گر تأمین شوند…»

در ادامه می گوید:«یک شات-آف ولو باید در خارج از هر بخش بیهوشی در خطوط هوای فشرده پزشکی قرار گیرد؛ به گونه ای که برای استفاده در مواقع اضطراری به راحتی قابل دسترسی باشد.»

این نکته مهم است که تمام شات-آف ولو ها با هشدار ها، نام گاز، و مکان(هایی) که ولو کنترل می کند، برچسب گذاری شوند. حوادث متعددی از قطع شدن هوای فشرده برای پزشکی به دلیل برچسب گذاری ضعیف (در صورت وجود) روی ولو و مکان هایی که آن را تامین می کند، رخ داده است.

آلارم هایی که در این سیستم اهمیت دارند:

یک سوئیچ فشار خودکار باید در پایین دست شات-آف ولو خط تغذیه اصلی قرار گیرد. یک آلارم دیداری و شنیداری باید نشان دهنده افزایش یا کاهش فشار خط اصلی بالاتر یا پایین تر از فشار اسمی خط باشد. آلارم باید در جایی قرار داشته باشد که در تمام مدت کارکرد تاسیسات به طور مداوم تحت نظارت باشد.

NFPA 99 می‌گوید: «آلارم های منطقه ای باید برای بخش های بیهوشی و مناطق مراقبت‌های ویژه ارائه شوند. همچنین سیگنال‌های هشدار باید برای تمام سیستم‌های لوله‌کشی گاز پزشکی که این نواحی را تأمین می‌کنند، ارائه شود…»

لازم به ذکر است که آلارم منطقه ای در بخش بیهوشی برای نظارت بر همه مکان‌های یک شاخه واحد در نظر گرفته شده است، نه هر اتاق عمل جداگانه.

لوله کشی سیستم هوای فشرده پزشکی

لوله هایی که برای سیستم پایین دست شات-آف ولو منبع استفاده می شوند، باید از مس تشکیل شده باشند. NFPA بیان می‌کند: «لوله‌ها باید از لوله‌های گاز پزشکی بدون درز نوع K یا L (ASTM B819) ساخته شده و دارای یکی از علامت‌های زیر باشند:

• OXY
• MED
• OXY/MED
• ACR/OXY
• ACR/MED»

به بیانی دیگر، لوله های هوای فشرده برای پزشکی باید از جنس و کیفیت مشابه لوله های اکسیژن باشند.

نوع مواد مورد استفاده در کمپرسورها و سیستم لوله کشی نباید خورنده باشند؛ بنابراین مس و برنج بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد. لوله ای که هوا را از ورودی بیرونی به کمپرسور می آورد نیز نباید خورنده باشد؛ زیرا در معرض رطوبت و آلاینده های جوی قرار دارد.

 

 

اگرچه NFPA ترکیب خاصی برای لوله ورودی مشخص نمی کند، دقیقا همانطور که برای کمپرسور و خط لوله پایین دست این کار را انجام نمی دهد، لوله ورودی نباید آهنی باشد. گاهی اوقات، پیمانکاران لوله کشی که مشغول لوله کشی سیستم هوای فشرده پزشکی هستند، لوله کشی را با لوله کشی معمولی آب یا فاضلاب اشتباه می گیرند! و این اصلا اتفاق غیر معمولی نیست! فولاد گالوانیزه نیز برای این استفاده غیرقابل قبول است؛ زیرا روکش روی می تواند تحت فشار و جریان گازها، پوسته پوسته شود.

اخیراً، یعنی در سال ۱۹۹۵، در بازرسی بزرگ بیمارستانی مشخص شد که لوله‌های آهنی بین کمپرسور هوای پزشکی، درایر ها، مخزن و افترکولر ها وجود دارند. این سیستم هفت سال قبل با تاییدیه “مطابق با کدهای NFPA” به تایید رسیده بود!

اصلاح چنین خطاهای طراحی ممکن است گران تمام شود. بسیار منطقی تر است که متخصصان بیهوشی از قوانین اساسی ساخت و ساز آگاه باشند و در نصب صحیح سیستم هوای فشرده، از همان ابتدای کار حرفی برای گفتن داشته باشند.

لوله های آهن و گالوانیزه ممکن است اکسید شوند و در نتیجه ذرات از فشار و جریان پوسته پوسته شوند و به پایین دست منتقل شوند. این اتفاق ممکن است در جریان هوا یا عملکرد صحیح خروجی های ایستگاه (station outlets)، ونتیلاتورها، بلندر ها، سیستم های بیهوشی یا سایر قطعات تجهیزات ثانویه اختلال ایجاد کند.

ایستگاه بیمار یا خروجی هوای فشرده پزشکی (Station Patient/Outlets)

خروجی های ایستگاه(Station outlets) از چک ولو های اولیه و ثانویه تشکیل شده اند که به قطعات ثانویه تجهیزات اجازه می دهند تا به خط هوای فشرده برای پزشکی متصل شوند. خروجی های ایستگاه باید فقط برای انتقال گازهای در نظر گرفته شده برای مصارف پزشکی استفاده شوند.

 

خروجی نیز باید با استفاده از اندازه یا اتصالات غیرمشابه خاص برای هر گاز به عنوان گاز خاص طراحی شود. همچنین هر خروجی باید با نام یا نماد شیمیایی و کد رنگی خاص برای گاز عرضه شده برچسب گذاری شود.

اطلاعات بیشتر در مورد آلاینده ها و ذرات و جمع بندی

اولین آلودگی در مسیر هوای فشرده، آب!

آب رایج‌ترین آلاینده‌ای است که در خطوط هوایی پزشکی یافت می‌شود و شاید موذی‌ترین آن ها باشد! علاوه بر این، می تواند برخی از پرهزینه ترین آسیب ها را به تجهیزات ثانویه وارد کند. آب، برخلاف پارتیکل های دیگر، می‌تواند از فیلترهای ذرات عبور کند و راه خود را به دستگاه‌های بیهوشی، ونتیلاتورها، سایر تجهیزات ثانویه معمولی و همچنین بیمار باز کند.

جری لاون، مدیر مرکز تعمیرات بخارساز بیهوشی از Ohmeda، می‌گوید:«شایع‌ترین آلاینده‌ای که در دستگاه‌های بخار هنگام جداسازی آن‌ها برای احیاء پیدا می‌کنیم، رطوبت است. رطوبت یا اثرات ترکیبی رطوبت با عامل بی حس کننده می تواند مشکلاتی را در مکانیسم های داخلی بخارساز ایجاد کند.»

برخی از ونتیلاتورهای مراقبت های ویژه که با آب اشباع شده بودند، غیرقابل تعمیر بودند و باید در مراکز تراشیده می شدند. برای بازگرداندن دستگاه های بیهوشی به شرایط قابل استفاده، نیاز به تعمیرات اساسی داشتند.

وجود آب همچنین می تواند محیطی را برای رشد باکتری ها فراهم کند. آب واقع در خطوط هوای فشرده پزشکی که در معرض دماهای پایین قرار دارد، می تواند یخ بزند و جریان گاز را مسدود کند. آب همچنین می تواند اکسیداسیون لوله های مسی را در داخل خطوط هوای فشرده برای پزشکی تسهیل کند.

آب ممکن است از طرق مختلفی وارد بدن شود. حذف ناکافی آب از طریق درایر های هوای با ظرفیت کم و یا اشباع و همچنین نبود درایر های هوای مناسب، از مشکلات رایج است. آب ممکن است از طریق خرابی اجزای کمپرسور هوای فشرده وارد شود. خرابی تخلیه خودکار در افتر کولرها، مخزن ها، درایر ها، یا سایر اجزای سیستم تولید هوای فشرده برای پزشکی، خطای مکرر ایجاد می کند که باعث می شود آب ناخواسته وارد سیستم شود.

روغن هم جزء آلودگی های سیستم فشرده سازی هوا است!

روغن ها را می توان درون یک کمپرسور هوای غیرپزشکی در حال نصب معرفی کرد. این آلودگی ممکن است از طریق مشخصات نامتناسب تجهیزات رخ دهد. کمپرسورهایی در حیطه پزشکی شناخته شده اند که از کار می افتند و روغن را وارد سیستم می کنند.

برخی از کمپرسورهای هوای فشرده پزشکی اکنون در دسترس هستند که از فناوری کمپرسور کاملاً بدون روغن یا oil-less برای جلوگیری از این احتمال استفاده می کنند. تصور نکنید که کمپرسور هوای فشرده مورد استفاده برای تاسیسات شما برای تولید هوای فشرده برای پزشکی مناسب است. در این راستا، احتمال آلودگی با روغن منجر به الزامات نظارت بر هیدروکربن شده است.

آلودگی های دیگر در خطوط هوای فشرده!

آلودگی های ساختمانی مانند ماسه، لحیم، شار، خاک، حیوانات موذی و غیره به دلیل تکنیک های ضعیف در فرآیند ساخت و ساز در خطوط هوای فشرده پزشکی یافت شده اند. این ذرات را می توان در پایین دست سیستم فیلتراسیون واقع در سیستم تولید هوای فشرده برای پزشکی پیدا کرد.

از طریق طراحی مناسب، روش‌ها و تکنیک‌های نصب و آزمایش نهایی (گواهی‌نامه) سیستم جدید می‌توان از این امر جلوگیری کرد.

فرآیندهایی برای حذف این آلاینده های موجود در سیستم های هوای فشرده وجود دارد. هوای فشرده در پزشکی یک گاز حیاتی مهم است که معمولاً در تأسیسات ما استفاده می شود. متخصصان بیهوشی باید از کسانی که مسئول نظارت بر سیستم هوای پزشکی هستند و صلاحیت آن ها آگاه باشند.

علاوه بر این، در طول ساخت و ساز هم باید از مشخصات طراحی و نصب آگاه باشند. برنامه های نگهداری پیشگیرانه باید وجود داشته باشد و نتایج ۱۷ آزمایش انجام شده در فواصل زمانی مورد نیاز باید بررسی و ارزیابی شود.

هوشیاری باعث می شود که بیماران، هوای فشرده پزشکی پاک و ایمن دریافت کنند. برای تضمین کیفیت هوای فشرده، از خودتان بپرسید، که “آیا می خواهید خانواده شما از سیستم هوای فشرده برای پزشکی شما استفاده کند؟”