ایزو ۱-۸۵۷۳ : استاندارد های کیفیت هوای فشرده

ایزو ۱-۸۵۷۳ مجموعه استانداردهای بین المللی مرتبط به کیفیت هوای فشرده می باشد که شامل ۹ قسمت مجزا  می باشد.
در قسمت اول ایزو ۸۵۷۳ کیفیت های مورد نیاز هوای فشرده را تعیین می کند
و در قسمت های ۲ تا ۹ به روش های تست آلودگی های مختلف می پردازد.

ایزو ۲۰۱۰: ۱-۸۵۷۳

استانداردی است که در آن مقدار آلودگی مجاز در هر متر مکعب از هوای فشرده را مشخص می کند
و همچنین آلودگی های اصلی که شامل ذرات جامد،آب و روغن می باشد را لیست میکند.
میزان خلوص هر کدام از این آلودگی ها بسته به کلاس هوای فشرده متغیر می باشد.
در جدول زیر مقدار مجاز هر کدام از آنها متناسب با کلاس مربوطه به اختصار آورده شده است:

مشخص کردن کیفیت هوا بر اساس استاندارد  ایزو  ۱-۸۵۷۳

در جدول فوق ،سطر اول افقی ۳ نوع آلودگی اصلی ذرات جامد، آب و روغن را نشان می دهد
و در ستون اول عمودی نیز کلاس های مختلف هوای فشرده را نشان می دهد که با اعداد نمایش داده میشوند.

در هر کلاس هوای فشرده مقادیر مجاز هر کدام ار آلودگی ها در هر متر مکعب مشخص شده است.
برای انتخاب کلاس هوای فشرده مناسب،
هر کدام از آلودگی های نامبرده دارای کلاس های متفاوتی می باشد و به صورت مثال زیر نوشته می شود:

استاندارد ایزو  ۱-۸۵۷۳ کلاس ۱-۲-۱

وقتی کلاس ۱-۲-۱ می گوییم:
عدد اول سمت چپ بیانگر  کلاس ۱ برای پارتیکل (ذرات جامد) ،
عدد دوم نشان دهنده کلاس ۲ برای آب و
عدد سوم بیانگر میزان روغن است که در کلاس ۱ جدول قرار دارد.

انتخاب کلاس هوای فشرده ۱-۲-۱ به معنی کیفیت هوای فشرده زیر می باشد:
کلاس ۱ پارتیکل (ذرات جامد): – نباید بیشتر از ۲۰۰۰۰ پارتیکل یا ذرات با سایز ۰/۱ تا ۰/۵ میکرون در هر متر مکعب از هوای فشرده وجود داشته باشد.
– نباید بیشتر از ۴۰۰ پارتیکل یا ذره با سایز ۰/۵ تا ۱ میکرون در هر متر مکعب از هوای فشرده وجود داشته باشد.
– نباید بیشتر از ۱۰ پارتیکل با سایز ۱ تا ۵ میکرون در هر متر مکعب از هوای فشرده وجود داشته باشد.
کلاس ۲ آب: نباید آب به صورت مایع وجود داشته باشد
و همچنین فشار نقطه شبنم باید ۴۰- درجه سانتی گراد یا کمتر باشد.
کلاس ۱ روغن : نباید بیشتر از ۰/۰۱ میلی گرم روغن  در هر متر مکعب از هوای فشرده وجود داشته باشد.

ایزو ۲۰۱۰: ۱-۸۵۷۳ کلاس صفر

جدول بالا شامل یک سطر به اسم کلاس صفر است که برای هر کدام از آلودگی ها بر طبق ایزو ۱-۸۵۷۳ در نظر گرفته می شود.
کلاس صفر این امکان را به مصرف کننده یا کارخانه سازنده می دهد تا بر حسب نیاز ، کیفیت هوای فشرده مورد نیاز آنها از کلاس ۱ هم دقیق تر شود.
کلاس صفر به این معنی نیست که هیچ آلودگی وجود ندارد
زیرا جداسازی آلودگی به صورت مطلق امکان پذیر نیست.
همچنین دستگاه های اندازه گیری موجود نیز قابلیت اندازه گیری صفر مطلق را ندارند.