ایزو 1-8573 : استاندارد های کیفیت هوای فشرده

ایزو 1-8573 مجموعه استانداردهای بین المللی مرتبط به کیفیت هوای فشرده می باشد که شامل ۹ قسمت مجزا  می باشد.
در قسمت اول ایزو 8573 کیفیت های مورد نیاز هوای فشرده را تعیین می کند
و در قسمت های ۲ تا ۹ به روش های تست آلودگی های مختلف می پردازد.

ایزو 2010: 1-8573

استانداردی است که در آن مقدار آلودگی مجاز در هر متر مکعب از هوای فشرده را مشخص می کند
و همچنین آلودگی های اصلی که شامل ذرات جامد،آب و روغن می باشد را لیست میکند.
میزان خلوص هر کدام از این آلودگی ها بسته به کلاس هوای فشرده متغیر می باشد.
در جدول زیر مقدار مجاز هر کدام از آنها متناسب با کلاس مربوطه به اختصار آورده شده است:

مشخص کردن کیفیت هوا بر اساس استاندارد  ایزو  1-8573

در جدول فوق ،سطر اول افقی ۳ نوع آلودگی اصلی ذرات جامد، آب و روغن را نشان می دهد
و در ستون اول عمودی نیز کلاس های مختلف هوای فشرده را نشان می دهد که با اعداد نمایش داده میشوند.

در هر کلاس هوای فشرده مقادیر مجاز هر کدام ار آلودگی ها در هر متر مکعب مشخص شده است.
برای انتخاب کلاس هوای فشرده مناسب،
هر کدام از آلودگی های نامبرده دارای کلاس های متفاوتی می باشد و به صورت مثال زیر نوشته می شود:

استاندارد ایزو  1-8573 کلاس 1-2-1

وقتی کلاس 1-2-1 می گوییم:
عدد اول سمت چپ بیانگر  کلاس 1 برای پارتیکل (ذرات جامد) ،
عدد دوم نشان دهنده کلاس 2 برای آب و
عدد سوم بیانگر میزان روغن است که در کلاس 1 جدول قرار دارد.

انتخاب کلاس هوای فشرده 1-2-1 به معنی کیفیت هوای فشرده زیر می باشد:
کلاس ۱ پارتیکل (ذرات جامد): – نباید بیشتر از 20000 پارتیکل یا ذرات با سایز ۰/۱ تا ۰/۵ میکرون در هر متر مکعب از هوای فشرده وجود داشته باشد.
– نباید بیشتر از 400 پارتیکل یا ذره با سایز ۰/۵ تا ۱ میکرون در هر متر مکعب از هوای فشرده وجود داشته باشد.
– نباید بیشتر از 10 پارتیکل با سایز ۱ تا ۵ میکرون در هر متر مکعب از هوای فشرده وجود داشته باشد.
کلاس ۲ آب: نباید آب به صورت مایع وجود داشته باشد
و همچنین فشار نقطه شبنم باید ۴۰- درجه سانتی گراد یا کمتر باشد.
کلاس ۱ روغن : نباید بیشتر از ۰/۰۱ میلی گرم روغن  در هر متر مکعب از هوای فشرده وجود داشته باشد.

ایزو 2010: 1-8573 کلاس صفر

جدول بالا شامل یک سطر به اسم کلاس صفر است که برای هر کدام از آلودگی ها بر طبق ایزو 1-8573 در نظر گرفته می شود.
کلاس صفر این امکان را به مصرف کننده یا کارخانه سازنده می دهد تا بر حسب نیاز ، کیفیت هوای فشرده مورد نیاز آنها از کلاس 1 هم دقیق تر شود.
کلاس صفر به این معنی نیست که هیچ آلودگی وجود ندارد
زیرا جداسازی آلودگی به صورت مطلق امکان پذیر نیست.
همچنین دستگاه های اندازه گیری موجود نیز قابلیت اندازه گیری صفر مطلق را ندارند.